Ankara Defterinin Son Sayfası

Hayat akarken belli sınırlar, belli uçlar varsa, her şey daha anlam kazanıyor. Her gün aynıyken, yarının taşınmadan önceki son gün olması yarını anlamlı kılıyor. Ne değişiyor? Belki anksiyete artıyor heyecandan bilinmezlikten. Taşınmak gerçekten bu kadar radikal bir değişim mi diye sorguluyorum kendimi. Gökyüzü benim olmuşken, limanlara, rüzgarlara, yıldızlara ve bulutlara sahip çıkmışken, nedir bu direnç… Evim, odam, kitaplarımın kokusu, resimlerim, perdem, her anına yaşanmışlıklarım dolmuş olan duvarlarım değil sahip çıktığım. Eğer öyle olsa bu kadar yolculuğa adapte olamazdım. Sanırım insanlara olan bağlılığım, köklerimi atmış, yıllarımın geçtiği şehre. Ruh hazır olmadan, belli şeylerin karşıma çıkmayacağına inanmışımdır hep. Biraz doğu felsefelerinin de etkisinde kalarak, eğer ruhum bu aşamaya geçiyorsa demek ki bu değişime hazırım. Demek ki hazırım sevdiklerimden, sevmediklerimden ben olmamı sağlayan birçok kişiden kilometrelerce öteye gitmeye. Ne çok severim farklı yerlere, ülkelere gitmeyi… Bilirim ki döneceğim, hep o kesinlik vardır. Bu kesinlik midir o anların hiç bitmemesini dileten? O tatilin sonunun gelmemesini isteten. Bu sefer kesinliğim yok, bilinmezlik hatta orda yaşayacak olmayı bilmek.. Ankara defterinin son sayfasını yazıyor olmak…


En büyük hayalim gerçek oldu hatta tahminimden de iyi koşullarda. Bu sefer korku saldı içimi. Hayallere ulaşınca hep böyle mi olur. Çocuklar bu konuda ne kadar saf masum ve doğal. Tüm endişelerden korkulardan arınıp hayallerimin gerçek olmasının tadını çıkartmak isterdim. Yarım saat boyunca beğendiği ve sonunda aldırttığı oyuncağı ile oynayıp daha sonra oyuncak yığınına onu terk eden bir çocuk kadar derinlemesine anı yaşamak istiyorum. Anı çok iyi yaşayıp arkaya bakmamak. Fakat sevgiyi öğrenince arkaya bakıyor insan. Sevdiklerinden kopmak zor geliyor. Aslında kopmuyorum herkes, her yaşanmışlık kalbimde. Yüzler zamanla silikleşse de, olaylar unutulsa da, yaşanılan duygular ve o duyguların tatları kalıyor zihinde.

Bugün ve dün Ankara’ya farklı baktım. Karum, Tunalı, Kuğulu Park, Cinnah, Köroğlu, Bilkent… Hepsinde 29 yılım film şeridi oldu geçti gözümden. Tunalıya ailemden ayrı ilk gidişim beş yaşındaydı. Kim daha yükseğe taş atacak oyunu oynarken, bir evin camını kırmıştık mahalle arkadaşlarımla…Ne yapalım derken, kimi dövülmekten korktu, kimi kızılmaktan, kimi macera aradı ve evlerimizi terk ettik.. Hatırladığım ilk sürü psikolojisi davranışımdı. Bülten sokaktan aşağı doğru kollarımız havada sallanarak, atlaya zıplaya, özgürlük duygusunu tüm damarlarımızda hissederek indik. Camı unutup, Tunalıya herkesten habersiz gelmenin verdiği mutlulukla dolaştık.. Hava kararınca başladık düşünmeye. En korkuncu hava tam karardığında, ailelerimizin yokluğumuzu fark ettiğini bilmekti. Olay iyice içinden çıkılmaz hal almıştı. Şimdi ne yapacaktık.. Beş yaşında demoktratik olarak konuşup eve dönmeye karar verdik. Tabi o cesarette yok, üç kat çıkıp, kapıyı nasıl çalıcam, ne diyeceğim. Özgür’ün annesine rica etmiştim, bana çok kızarlar ne olur benimle gelin diye Kapı da sevinç ile karşılandım, ablam tatile gidecekti ve sayemde otobüsü kaçırıyordu. Olayları anlattım… Tüm bunlar geçti gözümden, o sokaklarda dolaşırken. Anılarım, yaşanmışlıklarım, hatıralarım, beni ben yapan her şey. Garip bir tebessüm aldı yüzümü..

Biliyorum sondan önceki bir gün bugün ve Salı günü de ilk gün… Her bitiş bir başlangıç, her gecenin sabahı misali. Bu akşam kapıyorum defterimi ve Salı günü yeni, bembeyaz sayfaları olan yeni bir deftere başlıyorum. Hayat hepimize göz kırpsın…